Podobrazia Malarskie

Podobrazie malarskie ogólna nazwa podłoża w malarstwie sztalugowym.

Chronologicznie najstarszymi znanymi podobraziami były używane już w starożytności odpowiednio przygotowane deski drewniane. Rodzaj drewna i sposób jego przygotowania był różny w różnych czasach, krajach i dla różnych technik malarskich. Podstawą był wszędzie wybór odpowiednio wysezonowanego drewna, pozbawionego sęków i nadmiaru żywicy. Niekiedy m.in. w malarstwie bizantyjskim i malarstwie ikon dla zwiększenia trwałości drewna stosowano gotowanie desek w oleju. Deski bywały niekiedy klejone, zwłaszcza w przypadku większych formatów, i prawie zawsze, w różny sposób zabezpieczane przed paczeniem, tj. wyginaniem pod wpływem zmian wilgotności otoczenia.

W malarstwie gotyckim rolę tę spełniały często masywne ramy. Stosowano również mocowane na odwrocie obrazu całe konstrukcje, tzw. parkiety. Deski bywały często dla wzmocnienia w klejenia i dla izolacji warstwy malarskiej oklejane płótnem, po czym wielokrotnie gruntowane i szlifowane. Deski były głównym rodzajem podobrazia stosowanym od starożytności do końca XVII wieku. W wielu przypadkach stosowane były i później, nawet współcześnie, zwłaszcza w technikach nawiązujących do warsztatów dawnych mistrzów, w ikonach i kopiach dawnego malarstwa.

Podobrazia płócienne zaczęto stosować w XV wieku, ale dominującą rolę jako najczęściej używane podobrazie płótno zdobyło w końcu XVII wieku. Używane było głównie do techniki olejnej, obecnie także akrylowej.

Używane jest najczęściej płótno lniane, rzadziej konopne, jutowe, bawełniane, jedwabne, a współcześnie syntetyczne. Płótno jako podobrazie jest najczęściej napinane na krosno malarskie – blejtram. W różnych epokach stosowano różne sposoby naciągania płótna na krosna, pierwotnie często przy pomocy sznurowania od odwrocia, później zwykle przy pomocy kołków, potem gwoździ mocujących tkaninę na krawędziach blejtramu. Obecnie najpopularniejsze są zszywki wbijane przy pomocy specjalnego pistoletu.

Płótno aby pełnić funkcję podobrazia musi być poddane odpowiednie obróbce, dekatyzacji, prasowaniu, usunięciu węzłów, nierówności, potem przeklejeniu, to znaczy nasączeniu rozcieńczonym roztworem gorącego kleju, zwykle skórnego lub kostnego. Warstwa kleju ma za zadanie izolację odwrocia warstw malarskiej od wpływów zewnętrznych, jednocześnie zaś wzmacnia płótno. Następnie płótno jest gruntowane, czyli pokrywane różnego rodzaju farbami lub masami podkładowymi. Najczęściej stosowane były grunty na bazie kredy, gipsu, kleju skórnego, często z dodatkiem oleju lub pokostu i pigmentów. Obecnie popularne są emulsyjne grunty syntetyczne.

Płótno bywało także naklejane na podkład kartonowy, drewniany lub drewnopochodny, zwłaszcza w pracach o mniejszym formacie.

Płócienne podobrazia zyskały dużą popularność głównie dzięki swej lekkości, istotnej zwłaszcza przy dużych formatach, i elastyczności. Obecnie jest to najpopularniejsze podobrazie w malarstwie sztalugowym, a przez wielu odbiorców niesłusznie uważane za najwłaściwsze i najszlachetniejsze. Podobrazia płócienne, przy wielu zaletach posiadają też liczne wady, m.in. wrażliwość na zmiany wilgotności powietrza, wrażliwość na uszkodzenia mechaniczne i termiczne. Niewłaściwie czy niedbale przygotowane podobrazie płócienne może doprowadzić w efekcie do uszkodzenia lub zniszczenia malowidła.

 

 

1 2
Oprogramowanie sklepu internetowego Sellingo.pl