Węgle

Zastosowanie:

Węgiel pozwala uzyskać głęboką czerń oraz szeroką gamę odcieni szarości. Doskonale nadaje się do tworzenia szybkich szkiców, studiów anatomicznych i pejzaży. Często stosowany jest w rysunku akademickim oraz w rysunkach o dużej dynamice i ekspresji. Można go rozcierać, uzyskując subtelne przejścia tonalne. Rysunki węglem wymagają zabezpieczenia fiksatywą, gdyż łatwo się rozmazują.

Sepia

Opis i historia:

Sepia to tradycyjny brązowy pigment, który pierwotnie był pozyskiwany z woreczków czernidłowych mątw (rodzaj głowonogów). Barwnik ten był popularny już w starożytności, ale szczególnie zyskał na znaczeniu w epoce renesansu i baroku, kiedy wykorzystywano go w rysunku i akwareli. Dziś sepia produkowana jest głównie syntetycznie.

Zastosowanie:

Sepia charakteryzuje się ciepłą, brązową tonacją, doskonałą do tworzenia portretów, studiów postaci i pejzaży. Nadaje rysunkom charakterystyczny, nostalgiczny i klasyczny wygląd. Używana zarówno w postaci suchych kredek, tuszu, jak i w technice akwarelowej. W połączeniu z innymi technikami, takimi jak sangwina czy węgiel, daje interesujące efekty kolorystyczne.

Sangwina

Opis i historia:

Sangwina to rudy, ciepły pigment o charakterystycznym czerwonawym odcieniu. Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa "sanguis" – krew. Została szczególnie spopularyzowana w okresie renesansu, kiedy artyści tacy jak Leonardo da Vinci i Michelangelo wykorzystywali ją do szkiców anatomicznych i studiów postaci.

Zastosowanie:

Sangwina doskonale nadaje się do rysunku figuratywnego, szczególnie aktów i portretów. Jej ciepły kolor świetnie oddaje naturalne odcienie skóry. Jest dostępna w formie kredki, sztyftu lub w proszku. Często stosowana w połączeniu z kredą białą i węglem na papierze o ciepłej tonacji, tworząc tzw. "trójkolorowe rysunki" (technika trois crayons).

Podsumowanie:

• Węgiel rysunkowy: głęboka czerń, dynamika, studia i szkice.

• Sepia: ciepłe, brązowe odcienie, portrety, pejzaże, klasyczny wygląd.

• Sangwina: czerwonawy kolor, idealna do rysunków figuratywnych i anatomicznych.

Wszystkie trzy techniki doskonale się uzupełniają i często są stosowane razem, tworząc zróżnicowane, bogate w tonację kompozycje.